ΓΟΝΩΝ.. ΑΙΜΑ

Θεατρική Παράσταση
«ΓΟΝΩΝ… ΑΙΜΑ»

9-20 Μαίου 2009
Νέα Σκηνή Καλαμάτας

Συρραφή κειμένων & Σκηνοθεσία
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΚΗΣ

Μουσική
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ

Σκηνικά-Κοστούμια-Φωτισμοί: Κώστας Κατσουλάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη : Παναγιώτης Μάλαμας
Επιμέλεια Κειμένων Προγράμματος : Ολγα Θεοδώρου



ΠΑΙΖΟΥΝ (ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ)

ΦΩΝΗ ΧΟΡΟΥ: ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΤΣΙΤΣΟΥ
ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ : ΣΟΦΙΑ ΜΠΟΤΣΕΑ
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ : ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΜΙΜΙΚΟΣ
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ : ΧΑΡΟΥΛΑ ΝΙΚΟΥ
ΗΛΕΚΤΡΑ : ΜΙΜΙΚΑ ΤΑΣΣΗ
ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ : ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΛΑΣΚΑ

ΟΡΕΣΤΗΣ: ΠΑΝΟΣ ΚΟΥΡΑΜΠΑΣ

Χαρούλα Νίκου (Ιφιγένεια) - Σοφία Μποτσέα (Κλυταιμνήστρα)

Οι Αρχηγοί των Αχαιών κερδίζουν τις βασιλείες των Μυκηναϊκών κέντρων. Οι Πηνελόπες, οι Κλυταιμνήστρες, οι Ελένες. είναι σαν μυθικές «ηρωίδες», γυναίκες του προελληνικού κόσμου, γεννημένες και μεγαλωμένες μέσα στη μητριαρχική τάξη. Μα οι πατριάρχες Αχαιοί δεν το 'χουν κατά νου να κρατήσουν δίπλα στις βασιλικές γυναίκες τους το μέρος του Κρόνου δίπλα στη Ρέα. θέλουν τα παιδιά τους δικά τους παιδιά και όχι της μάνας τους, να τους κληρονομούν τα αρσενικά τους και όχι οι θυγατέρες τους, κλειδωμένα για άλλους τα γόνατα της γυναίκας τους, και το κυβέρνιο του σπιτιού στα δικά τους χέρια.

Λαμπρινή Τσίτσου (Χορός)

Οι γυναίκες του προελληνικού κόσμου βλέπουν τους εραστές τους να γίνονται αφέντες τους και οι σύζυγοι δυναστικοί βασιλιάδες. Άλλες τους υποτάσσονται θεληματικά και μένουν πρότυπο συζυγικής «αρετής», άλλες τους αντιδρούν εκρηκτικά και μένουν σύμβολα της γυναικείας κακουργίας. Τι είναι ή τι δεν είναι «αρετή» θα το κρίνουν οι άντρες τους, που χωρίζουν την ηθική σε δύο ηθικές, μία για τις γυναίκες κι μια άλλη γι' αυτούς ..

Σοφία Μποτσέα (Κλυταιμνήστρα)

Ξεπέφτοντας το σύστημα της μητριαρχικής τάξης, ανακρατεί ακόμα μέσα στα γένη, τα αρχοντικά και τα βασιλικά, κάτι από την αρχαία ηγεμονική περηφάνια της γυναίκας. Έτσι και μέσα από τη συνοδεία των απόθαμπων γυναικών που μπαίνουν στο νέο σύστημα, μέσα από τις σκιανές βασίλισσες που υφαίνουνε τα σάβανα του κόσμου τους ξεπροβαίνει ολοϋστερη κόρη του μητριαρχικού κόσμου τους η Κλυταιμνήστρα. Ο άντρας της ο Αχαιός Αγαμέμνων τη ρίχνει στο ζυγό του πατριαρχικού δεσμού, όπως τη θεά του ομαδικού γάμου, την Ήρα, τη ρίχνει ο Δίας στα δεσμά του συζυγικού, κάνοντας τη ζυγίαν. Ο ίδιος ο Αγαμέμνονας δεν εμποδίζεται να σφάξει για τα αρχηγικά του συμφέροντα, τη θυγατέρα του Ιφιγένεια, αποκοτώντας ένα από τα φοβερότερα κακουργήματα της μητριαρχικής νοοτροπίας. Κόρη του είναι η Ιφιγένεια, αξίωση του η αφοσίωση της γυναίκας του, δουλειά του οι πόλεμοι και οι κουρσεμοί, δικαίωμα του η παλλακεία. Μα μητριαρχική η Κλυταιμνήστρα, τον έχει ξεγραμμένο πια σαν άντρα της και βασιλιά και βασιλεύει με τον εραστή της στα παλάτια των Μυκηνών, με το παλιό δικαίωμα της μητριαρχικής της τάξης. Αν οι άντρες έχουν το σπαθί, έχουν και εκείνες το Διπλοπελέκι τους εικονισμό του Νέου και του Περασμένου Φεγγαριού και σύνεργο της γυναικείας Ξυλοκοπτικής, της αρχαίας δουλείας τους. Όταν έτσι γυρίσει ο άντρας της, ο σφάχτης της θυγατέρας της, ο σκλαβωτής της γυναίκας του, ο σφετεριστής της βασιλείας της, η Κλυταιμνήστρα τον υποδέχεται με το αντροφόνο τσεκούρι του κόσμου της (Στησίχορος, Σοφοκλής, Ευριπίδης). Το τσεκούρι, που στον Όμηρο και τον Αισχύλο γίνεται ανοργανικά σπαθί, ξαναστράφτει στον Αισχύλο σαν το γυρεύει η Κλυταιμνήστρα. Αν όμως ο φόνος έξω από το γένος δεν είναι κρίμα, είναι ένας ανοιχτός με τους συγγενείς του φονεμένου λογαριασμός που, κατά τα αρχαιότερα και πεισματικότερα νόμιμα, περιμένει το ξόφλημά του. Το χυμένο αίμα γυρεύει ανεξιλέωτα αίμα.

Μιμίκα Τάσση (Ηλέκτρα)- Πάνος Κουραμπάς (Ορέστης)

Σε ποιανού το γένος πέφτουν όμως ο Ορέστης και η Ηλέκτρα;
Για την πατριαρχική τάξη που αντιπροσωπεύει ο Αγαμέμνονας , πέφτουν στο γένος του πατέρα τουςκαι πρέπει να πάρουν το αίμα πίσω σκοτώνοντας τη μάνα τους – τη φόνισσα του πατέρα τους.
Για την μητριαρχική τάξη που αντιπροσωπεύει η Κλυταιμνήστρα πέφτουν στο γένος της μάνας τους και πρεπει να σταθούν στο πλευρό της Άλλοι θα νιώθανε παιδιά της μάνας τους, μα το ηρωικό όραμα του πατέρα τους θα τους κρατούσε προσηλωμένα τα μάτια σ' αυτόν με δυναστική γοητεία. Άλλοι θα νιώθανε παιδιά και των δύο και η δράση τους θα επόμενε παράλυτη ανάμεσα στα δυο τους χρέη.

Μιμίκα Τάσση (Ηλέκτρα)

Την αγωνιακή αυτή ψυχολογία του τρίστρατου, τη μεταστήνει η Τραγωδία, με την μίαν ή την άλλη Χρυσοθεμη στους εγωιστικούς συμβιβασμούς της δειλίας. Ο Ορέστης και η Ηλέκτρα δεν ζυγαρίζουν. Η αρχαία τάξη ήταν κιόλας γερασμένη στα χρόνια της μάνας τους, και στα δικά τους χρόνια πεθαίνει. Και οι δύο τυραγνιούνται από τον ήλιο του Μεγάλου Βασιλιά, που δεν βούλιαξε ακολουθώντας το ματωμένο του φάντασμα, μα ανέβηκε Μεσουρανίς και καταφωτίζει ασυμπόνετα κι αυτούς και τη μάνα τους, στο κρίμα της αυτή και στο χρέος τους εκείνοι. Η Ηλέκτρα, η αρχαία του μητρικού γένους συνέχεια, ο φορέας της μητριαρχικής βασιλείας αισθάνεται, με όλο τον ίσκιο που βαραίνει της μάνας της, θυγατέρα του πατέρα της τώρα.

Σοφία Μποτσέα (Κλυταιμνήστρα)

. Η πιο μικρή παρακίνηση του Χορού, της ξυπνά τη συνείδηση του αξεφεύγατου χρέους. Είναι από τις γυναίκες που μπαίνουν στη σκέπη της πατριαρχίας θεληματικά, που παίρνουν το δρόμο της Υψιπύλης και της Υπερμνήστρας για να κατεβούνε στο πλευρό της σκοτεινής Πηνελόπης. Αυτή είναι έτσι (και μάλιστα στην παραστατικότερη εικόνα της στον Σοφοκλή) που συντηρεί το χρέος της εκδίκησης (το μόνο μητριαρχικό μεγαλείο που απομένει στη γυναίκα της πατριαρχίας) και περιμένει τον Ορέστη να τον ξεπληρώσει. Ο Ορέστης πέφτει στη γενιά του πατέρα του και χρωστά να σκοτώσει τη μάνα. Μέσα σε θρήνο φοβερό πόνου στον τάφο του πατέρα τους τα δύο αδέρφια ξανατονώνουν την πατρογονική τους συνείδηση κι αξάφτουνε το πάθος του ξεδικημού τους.

Χαρούλα Νίκου (Ιφιγένεια) - Λέανδρος Μιμίκος (Αγαμέμνων)

Όταν ο Ορέστης αγναντίζει τη μάνα του με γυμνό τσεκούρι, εκείνη κάνει να ξυπνήσει μέσα του τη θύμηση του μητρικού γένους: «Στάσου, παιδί μου, σεβάσου, γιε μου, το μαστό που ώρες πολλές σε πήρε ο ύπνος πάνω του..». Μία αγωνία, κάποιο κοντοκράτημα, μα το γένος του πατέρα νικάει.